Strategie leczenia depresji lekoopornej. Czy istnieje lek niezwłocznie poprawiający nastrój?

Zaburzenia depresyjne są obok uzależnień najczęściej rozpoznawaną jednostką chorobową z zakresu psychiatrii w Polsce. W 2019 roku leczyło się w Polsce z powodu depresji 2 miliny dorosłych. Depresja jest najczęstszym powodem niezdolności do pracy wśród osób w wieku produkcyjnym. Kryzys suicydalny jest najpoważniejszym powikłaniem depresji, w 2019 roku samobójstwo popełniło 5255 Polaków, z czego ponad 4000 mężczyzn. Stosowane leki przeciwdepresyjne są preparatami skutecznymi i bezpiecznymi, jednak remisję objawów osiąga się zwykle po 2-3 miesiącach stosowania terapii, a 30% pacjentów nie reaguje na pierwsze 2 linie leczenia przeciwdepresyjnego, co powoduje, że traktujemy ich jako depresję lekooporną. Od 2020 roku dostępny jest w Polsce i Europie preparat do stosowania w takich sytuacjach. Wykład przedstawi zasady prawne stosowania i nadzieje związane z leczeniem esketaminą w Polsce.

Nowe leki długodziałające w leczeniu przewlekłych psychoz update - lepsza kontrola pacjentów przebywających na środku zabezpieczającym.

W praktyce osoby przebywające na tzw. detencji z jednej strony traktowane są jak pozostali pacjenci szpitala, a z drugiej strony stosowane są wobec nich niezbędne środki zabezpieczające. Ten „podwójny” status jest źródłem nieporozumień i jest wyraźnie widoczny w różnych przepisach.

Stosowanie przymusowego leczenia, w tym np. leków przeciwpsychotycznych długodziałających wobec osób przebywających w szpitalu psychiatrycznym w ramach środka zabezpieczającego stosowany jest bardzo rzadko w innych przypadkach, niż opisane w art. 18 Ustawy.

Należy podkreślić, że osoby przebywające na detencji są przez personel medyczny traktowane jak pacjenci, wobec tego, jeśli chodzi o zdrowie i postępowanie medyczne, nadrzędna i obowiązująca wydaje się Ustawa o Ochronie Zdrowia Psychicznego (ale z zastosowaniem artykułu 37, co, jak wspomniano, może powodować nieporozumienia).

Reasumując, konieczne jest ujednolicenie przepisów w ten sposób, aby uniknąć wątpliwości i zapewnić z jednej strony odpowiednie leczenie osobom przebywającym w szpitalu psychiatrycznym na podstawie orzeczenia sądu o zastosowaniu środka zabezpieczającego, a z drugiej strony zapewnić właściwe stosowanie przepisów k.k.w.

Sądowa ocena opinii psychiatrycznej. Czyli jak sporządzić opinię doskonałą

Temat wystąpienia „Sądowa ocena opinii psychiatrycznej. Czyli jak sporządzić opinię doskonałą” dotyczy zagadnień związanych z opiniowaniem przez biegłych lekarzy psychiatrów w procesie karnym.  

Opinia psychiatryczna w prawie karnym oddziałuje zarówno na sferę prawa materialnego, jak i procesowego. Dlatego też tak istotne jest prawidłowe sporządzenie opinii psychiatrycznej. W kodeksie postępowania karnego znajdują się przepisy określające wymogi formalne takiej opinii a także odnoszące się do jej zawartości merytorycznej i o tym głównie będę mówił. Chciałbym także przedstawić jeden z aspektów opiniowania przez biegłych lekarzy psychiatrów związany z obserwacją psychiatryczną w zakładzie leczniczym. Jest to doniosłe zagadnienie nie tylko w płaszczyźnie procesowej, ale przede wszystkich w aspekcie gwarancji konstytucyjnych i prawnomiędzynarodowych wynikających ze szczególnej ochrony prawa do wolności osobistej, którego w następstwie zastosowania tej metody badań, można pozbawić. 

W wystąpieniu chciałbym także podkreślić rolę i znaczenie biegłych lekarzy psychiatrów w procesie karnym. Można bowiem śmiało powiedzieć, że są to najważniejsi biegli spośród biegłych i najczęściej powoływani w procesie karnym.

Ochrona prawna personelu medycznego przed agresywnym pacjentem.

Zawód lekarza jest zawodem zaufania publicznego. Konstytucja RP w art. 17 przyznała ochronę prawną osobom wykonującym zawody zaufania społecznego, w szczególności poprzez powołanie samorządów zawodowych. Nie wszystkim jednak osobom wykonującym zawody zaufania społecznego przyznana została przez ustawodawcę szczególna ochrona prawna. Taką szczególną ochronę prawną ustawodawca przyznał funkcjonariuszom publicznym. Osoby będące funkcjonariuszami publicznymi wymienia w wyczerpujący sposób przepis art. 115§13 k.k. Wśród wymienionych tam osób nie ma jednak wymienionego lekarza, a zatem lekarz nie jest funkcjonariuszem publicznym. Art. 44 ustawy z dnia 5 grudnia 1996r. o zawodach lekarza i lekarza dentysty (Dz. U. z 2020r., poz. 514) wymienia dwie sytuacje, w których lekarz niebędący funkcjonariuszem publicznym korzysta z ochrony prawnej takiej, jaka przysłuchuje funkcjonariuszowi publicznemu. Ochrona taka w sytuacjach wymienionych w art. art. 5 ustawy z dnia 8 września 2006r. o Państwowym Ratownictwie Medycznym (tekst jedn. Dz. U. z 2020r., poz. 882) przysługuje także: a) osobie udzielające pierwszej pomocy albo kwalifikowanej pierwszej pomocy; b) osobie wchodzące w skład zespołu ratownictwa medycznego; c) osobie udzielające świadczeń zdrowotnych w szpitalnym oddziale ratunkowym; d) dyspozytorowi medycznemu podczas wykonywania swoich zadań oraz w niektórym wypadkach wojewódzkiemu koordynatorowi ratownictwa medycznego. Szczególna ochrona przysługuje również pielęgniarkom i położnym podczas i w związku z wykonywaniem niektórych czynności polegających na udzielaniu świadczeń zdrowotnych wskazanych w ustawie z dnia 15 lipca 2011r. o zawodach pielęgniarki i położnej (tekst jedn. Dz. U. z 2020r., poz. 562).

Prawo karne przyznaje szczególną ochronę osobom będącym funkcjonariuszami publicznymi oraz korzystającym z ochrony przewidzianej dla funkcjonariusza publicznego. Przykładowo: znieważony przez pacjenta lekarz niekorzystający z ochrony przewidzianej dla funkcjonariuszy publicznych będzie musiał samodzielnie w ramach oskarżenia prywatnego dochodzić ukarania sprawcy, natomiast w przypadku znieważenia lekarza korzystającego z ochrony przewidzianej dla funkcjonariusza publicznego ściganiem sprawcy przestępstwa zajmą się organy ścigania (policja, prokurator).